چقدر سخته . . .

چقد سخته دستت تو دستایی باشه که بدونی بالاخره

یه روزی … یه جایی … یه زمانی . . . یه مکانی . . .

با همون دستاش خوردت می کنه . . .

لهت می کنه و حتی برنمیگرده بهت یه نیم نگاهی بندازه .

هرچی احساس ، از هرچی اعتماد ، از هرچی عشق .

بعدش با تمام توانش با افتخار روی قلب له شدت می ایسته و میگه :

” برو امیدوارم خوشبخت باشی و بتونی زندگیت و بدون من بسازی ”

ولی اون . . .

ولی اون نمی دونه و نمی خواد هم که بدونه خوشبختی تو اون بود . . .

زندگی تو توی وجود اون ارامش میگیره . . .

و با حصار دستاش خوابت ببره نه با :

اشک و . . .

بغض و. . .

اهنگ و . . .

یه مشت قرص و . . .

دیاسپام . . .

اون لعنتی نمی فهمه که تو باید با اون سر کنی نه

 با خاطره هاشو یادگاری هاش

و یه مشت چرت و پرت که ازش تو ذهنت به یادگار مونده

 و رویاهای دست نیافتنی که یه روزی . . .

یه روزی بهت می گفت تا سرگرمت کنه ولی غافل از اینکه

اونا رو واسه تو می گفت و می رفت واسه نفر سوم تا عملیش کنه .

می فهمی ؟ نفر سوم . . .

قبول کن تو با ید قبول کنی که یه بازنده ای .

قبول کن که الان تو تنها شدی و با ید با تنهاییت سر کنی.

باید با قلب له شده و بی کست که یه روزی مالامال پر بود

این تقدیر توئه. . .

تو باید قبول کنی که دست تقدیر اونو از تو گرفته .

خودتی و . . .

با دل شکستت که ردپای یه نامرد روش جامونده .

پس همه چی رو بسپار به دست تقدیر . . .

بسپار به دست همونی که یه روز عشقت و ازت گرفت . . .

 با اون هم میکنه و به زانو درمیاردش.