تورو من چشم در راهم شباهنگام.
شدم دختری که با سکوتشـــــ سنگـــ ــــــر میگیره
براے دفعه ے آخــر بیا کــمے به عقب
به چشم های صمیمے ، لبان بے رژ لب
شروع قصه همین بود : پنـجــره وا شد
و بے نهایت دیوار باقے مطلب
به جستجوے تــو رفتم دو سال در باران
و سوختم همه ے عمــر در تشنج و تب
خدا چه کــرده به من کـه پس از دو سال هنوز
ولم نمےکـند این عشق ؛؛ عـشــق لامصّب !
بجاے آنکــه بگویے بــرو خداحــافظ
مرا ببوس صمیمانه عشق من : عقرب
تمام هستے این شعر نعش روباهیست
کــه در میان دلم گریه کـرده از سرشب . . .
چهارشنبه 94/9/18 | 6:26 عصر | رهگذر | نظر
