به یاد بیار
عصر پاییزی را که
تو چمدان تمام خاطرات مرا
در آخرین ایستگاه فراموشی جا گذاشتی
و دوباره به راه افتادی
و با انگشت به روی شیشه قطار
یادم رفت
را نوشتی
و من گریه کردم و تو خندیدی
لعنت به تو ...
بیاد بیار عصر پاییزی را
که تو رفتی و من به دنبال تو دویدم
همچنان که در ذهن تو
مثل دود قطار در هوا گم می‌شدم
لعنت به تو ...
من گریه می‌کردم و تو می‌خندیدی
گریه کردم و اشک‌های مرا باد تا دور دست‌ها برد
و باریدند و باریدند
لعنت به تو ...
میان من و تو بیابان‌ها رویید و تو
برای من دست تکان می‌دادی
و قطار دور می‌شد ..

{ شهرزاد مغروری }